Recenzja #42: Love Rosie/Na końcu tęczy - Cecelia Ahern

       

Tytuł: Love Rosie/Na końcu tęczy

Autor: Cecelia Ahern

Wydawnictwo, rok wydania: Akurat/Muza, 2014/2013

liczba stron: 512/384

     Każdy człowiek doświadczający w życiu prawdziwej przyjaźni może mówić o małym cudzie. Mieć osobę, która jest zawsze, nieważne, czy jest się na szczycie czy wręcz przeciwnie
– na samym dnie, jest niesamowite. Przyjaciel to żywa iskierka nadziei, która dopóki istnieje będzie przy nas trwać wiecznie. 

     Świadomość, że istnieje ktoś kto będzie z nami podczas naszych trudności sprawia, że chce się z nimi zmierzyć. Większość z nas pragnie, by wszystko działo się szybko, ale przecież droga na skróty też czasem jest pod górkę. Przyjaźń przypomina, że „Wszyscy musimy mieć jakieś marzenia i nadzieję, że możemy osiągnąć coś więcej, niż mamy.”

     Właśnie o tym opowiada „Na końcu tęczy” autorstwa Cecelii Ahern. Jest to druga powieść tej irlandzkiej pisarki. Uważam, że ta historia spodoba się zarówno nastolatkom, dorosłym jak i osobom w podeszłym wieku. Przeżywamy z głównymi bohaterami niemalże całe ich życie. Rozpoczynamy przygodę od wczesnego dzieciństwa, a kończymy ją z bohaterami mającymi po pięćdziesiąt lat. Jest to zdecydowany atut w fabule, ponieważ możemy ich lepiej zrozumieć niż bohaterów innych książek. Love, Rosie jest pisane oryginalnym sposobem, mianowicie w powieści nie znajdziemy dialogów, lecz listy, maile i czaty. Mnie osobiście bardzo urzekł ten styl, jednak każdy ma własne zadanie.

Poznajemy dwójkę przyjaciół w wieku siedmiu lat, by następnie móc uczestniczyć w ich nastoletnich problemach, w podejmowaniu najważniejszych życiowych decyzji oraz w spełnianiu ich celów. A każdy marzy, by się to udało. Rosie zawsze marzyła o swoim własnym hotelu. Natomiast Alex o zostaniu lekarzem. Zawsze wierzyli, że uda im się to osiągnąć. A wiara w wielkie rzeczy  pozwala je osiągnąć, zwłaszcza razem. Ich przyjaźń jest niezniszczalna, są za sobą połączeni tak niezwykłą więzią, że wybaczą sobie każdy błąd. Życie to ciągłe pokonywanie przeszkód w drodze do pełnego szczęścia. Rosie i Alex pokonywali ich wiele, ale nie poddawali się, w końcu „Pomyłki są wrotami odkryć."
     Jednak życie toczyło się swoim torem. Ich rozłąka była trudna, ale obiecali sobie, że w rzeczywistości nic się nie zmieni. Mimo, że zmieniło się wszystko, bo „Życie rozdaje każdemu człowiekowi inne karty". Pomimo to, dalej się wspierali i starali się zaakceptować wszystkie swoje wybory. Ciągle szukali swojego spełnienia marzeń. Poszukiwali go przy boku różnych osób, nie zdając sobie sprawy, że w rzeczywistości mogli je znaleźć tylko u siebie nawzajem. Ich los przez cały czas zmierza się z przeznaczeniem.

     Autorka przedstawiła życie pozornie dwóch zwykłych ludzi w sposób, który nie można wyrazić słowami. Niezwykły, niesamowity, cudowny, genialny to wszystko jest nie do opisania. Przeżywając z nimi te wszystkie lata, uświadamiamy sobie że „Życie lubi nas od czasu do czasu wypróbować”. 
Jednak oni wciąż wierzą…

     Że gdzieś tam, na końcu tęczy, czeka na nich spełnienie marzeń. To właśnie sprawia, że jest to jedna z moich ulubionych książek. Pokonywanie przeszkód, humor i walka o szczęście to mogła wymyślić tylko Cecelia Ahern. Powieść wzbudza w człowieku takie emocje, że jest w stanie płakać i śmiać się równocześnie. Pokazuje jak ważna w życiu jest przyjaźń i miłość.   Ta historia przywraca wiarę w szczęśliwe zakończenie. Czasami trzeba na nie długo czekać, ale gdy już przyjdzie możemy mówić o Wielkim Cudzie.

Cytaty z książki znajdziecie tutaj: 

Cytaty z Love Rosie

Pozdrawiam Julia