Najlepsze cytaty z książki "Ogień, który ich spala" Brittainy C. Cherry

Był sobie kiedyś chłopiec, którego pokochałam. 

Logan Francis Silverstone był moim zupełnym przeciwieństwem. Kiedy tańczyłam jak urzeczona, on podpierał ścianę. Przeważnie milczał, podczas gdy mnie trudno było uciszyć. Uśmiech przychodził mu z wysiłkiem, natomiast ja unikałam smutku.

Pewnej nocy dostrzegłam ciemność, która czaiła się głęboko w nim. 

Każdemu z nas czegoś brakowało, jednak razem mieliśmy wszystko. Z obojgiem było coś nie tak, ale obok siebie zawsze czuliśmy, że wszystko jest jak należy. Byliśmy jak spadające gwiazdy przecinające nocne niebo w poszukiwaniu życzenia, modlące się o lepsze jutro.
Aż do dnia, w którym go straciłam. Jedną pochopną decyzją zaprzepaścił nasz związek.

Był sobie chłopiec, którego pokochałam. 

I przez kilka krótkich chwil - trwających tyle co oddech, co szept - pomyślałam, że może i on mnie kocha.

Recenzja Powietrza, którym oddycha

Cytaty z Powietrza, którym oddycha

Człowiek nie uświadamia sobie, jak ma dobrze, póki nie zobaczy krzywdy drugiego.

Miłość nie była błogosławieństwem, lecz przekleństwem, a kiedy raz wpuściło się ją do serca, pozostawiała po sobie wypalone ślady.

Jak się okazało, dom nie był miejscem – dom był uczuciem żywionym do tych, na których najbardziej mi zależało, poczuciem spokoju, który koił ogień duszy.

Kochanie przyjaciela było dziwne. Ale mimo to właściwe.

Kiedyś zastanawiałam się, skąd ludzie wiedzieli, że się zakochują. Czy istniały jakieś oznaki? Wskazówki? Czy potrzeba było czasu, a może działo się to od razu? Czy ktoś budził się rankiem, pił kawę i patrząc na osobę siedzącą naprzeciwko, oddawał się jej bez reszty?Teraz już wiedziałam. Człowiek nie zakochiwał się tak po prostu. On rozpływał się w tej miłości. Jednego dnia był kostką lodu, by następnego zmienić się w kałużę.

Niektóre cudowne rzeczy w życiu biorą się właśnie z silnej przyjaźni.

Kiedy znajdziesz kogoś, kto rozśmieszy cię w chwili, w której twoje serce chce płakać – trzymaj się go. Będzie tym, który zmieni twoje życie na lepsze.

Chcę ciebie. Chcę blizn. Chcę oparzeń. Chcę twojego bałaganu. Twoje blizny, twoje oparzenia, twoje pokręcone życie, tylko to mam w sercu. Jesteś wszystkim czego pragnę i potrzebuję. Twój ból jest moim bólem. Twoja siła jest moją siłą. Twoje serce łączy się z moim. [...] Chcę cię całego, tego, co dobre i tego, co złe. Chcę twojego bólu i złości. Jeśli przejdziesz przez piekło, przez całą drogę będę trzymać cię za rękę. Jeśli w naszym życiu wciąż będzie płonął ogień, spalimy się razem. [...] Jesteś moim odwiecznym płomieniem.

To pokręcone, co ludzie potrafią zrobić – i z kim – by nie czuć się samotnie.

Żyj z dnia na dzień. Tylko tego trzeba, by przetrwać. Nie myśl zbyt wiele o przyszłości ani nie zajmuj głowy przeszłością. Pozostań w teraźniejszości. Bądź tu i teraz. To najlepszy sposób na życie. Ciesz się chwilą. Żyj z dnia na dzień.

Człowiek nie zdaje sobie nawet sprawy z ogromu tęsknoty, dopóki nie stanie przed kimś po długim czasie rozłąki.

Okazuje się, że wszyscy jesteśmy zagubieni. Poranieni. Załamani. Wszyscy staramy się zrozumieć, o co chodzi w życiu. Czasami czujemy się bardzo samotni, ale przypominamy sobie o kręgu najbliższych. Ludziach, którzy czasem nas nie znoszą, ale nigdy nie przestaną kochać. Ludziach, którzy pomogą bez względu na to, ile razy spieprzymy i ich odepchniemy.

Dlaczego ludzie zawsze chcieli miłości o tych, którzy nie byli do niej zdolni?

Może w życiu chodzi o to, byśmy się nauczyli, że nie zawsze będziemy definiowani przez błędy przeszłości. Może w życiu chodzi o to, żebyśmy otworzyli się na to, czego obawiamy się najbardziej – na miłość.

W samej Drodze Mlecznej jest jakieś trzysta miliardów gwiazd. Trzysta miliardów światełek przypominających nam o wszechświecie. Trzysta miliardów malutkich iskierek, a mimo to gwiazdy są tak wielkie, że trudno to sobie wyobrazić. Istnieją też inne galaktyki, inne światy, których nigdy, przenigdy nie odkryjemy. Na ziemi jest tyle cudownych rzeczy, ale zamiast się na nich skupiać i zrozumieć swoją maleńkość w tym miniaturowym świecie, wolimy udawać, że jesteśmy pępkiem wszechświata. 

Lubimy czuć się wielcy. Lubimy myśleć, że nasze zdanie jest najważniejsze, a krzywda największa, podczas gdy tak naprawdę jesteśmy niczym więcej niż kropeczką na gigantycznym niebie. Kropeczką, której zniknięcia właściwie nikt nie zauważy. Kropeczką, która być może wkrótce zostanie zastąpiona przez podobną, też przekonaną o własnej ważności. Chciałbym, żeby ludzie przestali na chwilę walczyć o przyziemne rzeczy, takie jak rasa, orientacja seksualna czy seriale telewizyjne. Wolałbym, żeby każdy z nas przypominał sobie, jaki jest mały. I żeby codziennie, przez pięć minut, patrzył w niebo. I po prostu oddychał.