Recenzja #47: Lato koloru wiśni - Carina Bartsch

Tytuł: Lato koloru wiśni #1 - Lato koloru wiśni

Autor: Carina Bartsch

Wydawnictwo, rok wydania: Media Rodzina, 2015

Ilość stron: 496

Lekkie love story utrzymane w konwencji romansu akademickiego.

Emely, obdarzona odrobinę sarkastycznym poczuciem humoru studentka literaturoznawstwa, szczerze cieszy się z przeprowadzki jej najlepszej przyjaciółki do Berlina. Nie wie jeszcze, że szalona Alex zamierza zamieszkać w mieszkaniu swojego brata, przystojnego, szmaragdowookiego bruneta, z którym Emely łączą niemile wspomnienia. Na szczęście wkrótce dziewczyna otrzyma romantyczny mail od tajemniczego wielbiciela...

‘Czy brak zainteresowania wyglądem nie był jedyną możliwością, by kogoś obiektywnie i dobrze poznać?’

Opis częściowo przypominał mi książkę Tak krucho…  Tammary Webber, więc sięgnęłam po nią, gdy tylko się pojawiła. I choć pierwsze zdanie opisu twierdzi, że jest to lekka historia, to jak dla mnie nie do końca taka była…

Emely nie może się doczekać przeprowadzki swojej przyjaciółki, Alex. Jedynym minusem tego jest to, że wprowadza się do swojego brata, Elyasa, który kiedyś złamał Emely serce… Od tej pory nie może się od niego odpędzić, a to dopiero początek.

Z główną bohaterką połączyło mnie kilka cech. Emely boi się po raz kolejny być zranioną i przez to woli być sama niż w związku. Nie chce przez to zbliżać się do ludzi. Sarkastyczna, zabawna, a przy tym niepewna siebie i odcięta od społeczeństwa. Nie do końca rozumiałam dlaczego nie mogła wybaczyć Elyasowi, skoro nie była to jego wina, i przestać go tak nienawidzić. Bywała też irytująco naiwna i nie rozumiałam jak mogła nie połapać się w tej sytuacji, mając tyle wskazówek…

Po lewej okładka angielska, po prawej – niemiecka.

'Większość ludzi ukrywa się za maskami w obawie przed zranieniem’

                                                                     

Natomiast Elyas – czarujący, z poczuciem humoru, szczery, a nawet wręcz bezczelny. Kiedy chciał potrafił przestać być dupkiem i stać się romantyczny. W głębi siebie naprawdę zależy mu na Emely i za każdym razem biegł jej na pomoc. Jednak jest dość słabo nakreśloną postacią, z chęcią dowiedziałabym się o nim czegoś więcej i poznała jego punkt widzenia.

Jest też Alex, najlepsza przyjaciółka Emely i siostra Elyasa. Nadpobudliwa, wybierająca złych facetów i wspaniała przyjaciółka. Przyznam, że sama chciałabym taką mieć… ;)

Lato koloru wiśni jest książką z delikatnie głębszym przesłaniem. Poznajemy osobę z niską samooceną, jej sposób myślenia. Uczymy się też wybaczać innym. Autorka miała całkiem ciekawy pomysł, ale czegoś tu jednak zabrakło. Pierwszą (równą!) połowę dosłownie się przenudziłam, dopiero potem zaczęła się jakaś akacja. Bohaterowie trochę zbyt dziecinni, jak na tych 20-paru latków. Koniec też nie zachwyca. A nie wiedząc, że to duologia trochę się zdenerwowałam, że tak to się skończyło. Teraz tylko czekam na 2 tom, bo jestem ciekawa jak autorka z tego wybrnie.

Książka głównie dla mało wymagających. Ani mnie jakoś szczególnie nie zachwyciła, ani też nie rozczarowała. Po prostu taka kolejna przeczytana książka. Jeśli zastanawiacie się co przeczytać, a szukacie czegoś z innego języka niż angielski, to polecam. ;)

'Czasem uświadamiamy sobie różne rzeczy dopiero, kiedy o nich opowiemy. Jeśli zachowujemy je dla siebie, możemy je upiększać, zniekształcać, a nawet wypierać. Wypowiedziane – stają wyraźnie przed oczami’