Najlepsze cytaty z książki "Obca" Diany Gabaldon

Miłość silniejsza niż czas.

Akcja tej sugestywnej powieści, pełnej zwrotów i zaskakujących zdarzeń, rozpoczyna się w roku 1945. Claire Randall, jeszcze niedawno wojenna pielęgniarka, spędza wakacje w Szkocji. Dotknąwszy starego kamienia, nieoczekiwanie... przenosi się w przeszłość. Trafia w niespokojne czasy, znaczone wojną domową, przesądami i szaleństwem czarów. Nie ma pojęcia, jak odnaleźć się w roku 1743. I nie wie, że w nowym i niezrozumiałym świecie czeka miłość jej życia: Jamie, z którym los połączy ją na dobre i na złe.

 Recenzja Outlander

Recenzja Obcej

Jestem twoim panem... a ty moją panią. Chyba nie mogę posiąść twej duszy, nie tracąc własnej.

I sądzę, że szacunek dopuszcza tajemnice, ale nie kłamstwa.

 

Wiedziałam, że mnie kocha, było to dla mnie równie oczywiste jak to, że żyję. Tam bowiem, gdzie jest miłość, słowa są niepotrzebne. Miłość jest wszystkim. Jest nieśmiertelna. I wystarcza za wszystko inne.

Upokorzenie jest gorsze od fizycznego bólu.

Wystąpienie z grupy, samotna walka przeciw niej od tysięcy lat oznacza śmierć dla śmiałka. Sprzeciwienie się stadu wymaga czegoś więcej niż zwykłej odwagi - wymaga przełamania instynktu.

 

W snach ludzi czają się potwory.

- Co zrobimy, jeśli doczekamy się potomstwa? Będziemy bić nasze dzieci czy im tłumaczyć? (...)
- To proste. Ty im będziesz tłumaczyć, a kiedy się zmęczysz, ja wezmę diablątka na dwór i sprawię im lanie.
- Myślałam, że lubisz dzieci.
- Lubię. Ojciec też mnie lubił... kiedy nie zachowywałem się jak idiota. I kochał mnie... na tyle, by mi przetrzepać skórę, gdy na to zasługiwałem.

Czasem nasze najszlachetniejsze czyny są skutkiem tych, których najbardziej żałujemy.

Warunkiem grzechu jest świadomość wyrządzonego zła i zgoda na to zło...

– Nie lękaj się – szepnął w moje włosy – Teraz jesteśmy razem.

Sam mogę znieść ból, ale nie zniósłbym twojego. Do tego trzeba więcej siły, niż mam.

Tyś krwią z krwi mojej, kością z mojej kości.

Oddaje ci me ciało, byśmy byli jednym.

Oddaję ci mą duszę aż po kres dni naszych.

 

– Była jeszcze jedna przyczyna. Najważniejsza.

– Jaka przyczyna?

– Dla której cię poślubiłem.

– A mianowicie?

– Ponieważ cię pragnąłem. (…) Bardziej niż czegokolwiek

w całym życiu.

– Nie jesteś pierwszą dziewczyną, którą całowałem – szepnął. – Lecz przysięgam, będziesz ostatnią.

A wiedzieć to nie to samo, co zobaczyć na własne oczy.

– Płakałem z radości, Angielko - (…) - Dziękowałem Bogu, że mam dwie ręce, którymi mogę cię trzymać. Którymi mogę ci służyć, którymi mogę cię kochać. Dziękowałem Bogu, że nadal jestem cały i zdrowy, dla ciebie.