Najlepsze cytaty z książki "Milion odsłon Tash" Kathryn Ormsbee

Natasha, zwana Tash, to prawdziwa fangirl. Uwielbia czytać, a jej ukochany pisarz to Lew Tołstoj. Jej pokój wypełniają cytaty z jego książek i plakaty.

Jest też vlogerką. Na jednym ze swoich kanałów na podstawie „Anny Kareniny” Tołstoja tworzy wraz z paczką przyjaciół serial internetowy „Nieszczęśliwe rodziny”.

Pewnego dnia Tash nie może uwierzyć własnym oczom: liczba subskrybentów jej kanału na YouTubie rośnie w błyskawicznym tempie. I zaczyna się: GIF-y, fanarty, szaleństwo na Twitterze, ciągły przyrost followersów… Pisze do niej nawet Thom Causer, jeden z najseksowniejszych youtuberów, prosząc o numer telefonu, bo chce ją lepiej poznać. Nominacja do najważniejszej nagrody vlogerów staje się dla niej ukoronowaniem ciężkiej pracy.

Jednak wraz z rosnącą liczbą odsłon swojego kanału dziewczyna poznaje też samą siebie. Czy znajdzie odwagę na miłość w realu? Czy razem z przyjaciółmi udźwignie ciężar sławy?

Oto utrzymana w duchu „Fangirl” oraz „Girl Online” opowieść o internetowej sławie, vlogowaniu i życiu, które zna każdy nastolatek. „Milion odsłon Tash” to powieść wypełniona humorem i celnymi spostrzeżeniami dotyczącymi dorastania, którą pokochasz od pierwszej strony i będzie to miłość z wzajemnością.

Recenzja Milion odsłon Tash

Czy to nie zabawne, że czasem coś bardzo długo uchodzi za żart, aż wreszcie pewnego dnia przestaje nim być?

– Zastanawiasz się czasem, jakich strasznych czynów

musiałam się kiedyś dopuścić, żeby zasłużyć na taką złą

karmę?

– Co?

– No na chorobę taty, wtedy i teraz. Na pewno robiłam

okropne rzeczy jako dzieciak. Coś, czego nawet nie pamiętam.

Może wymordowałam rodzinę wiewiórek i wyparłam

to z pamięci?

– To nie działa w ten sposób – mówię łagodnie. – Człowiek

może mieć złą karmę za coś, co zrobił w poprzednim

życiu, dawno temu.

– A może to nie karma, może po prostu tak bywa.

„Prawdziwe życie polega na drobnych zmianach”. Brzmi banalnie, wiem (…). Ale nabiera głębi, kiedy się go odwróci: „Jeśli nic się nie zmienia, nie żyjesz naprawdę”. A więc, nie należy bać się zmian, ponieważ zmiany przypominają ci, że żyjesz, że w twoim życiu c o ś s i ę d z i e j e.

Zastanawiam się, czy wszystkim jest przeznaczona taka droga: skakanie między jednym znanym miejscem a drugim, aż wreszcie wszystkie znajome miejsca zmienią się w jedno mgliste wspomnienie o niczym.

Przypuszczam, że większość największych artystów to dupki.

Wiesz, co mnie wkurza? Seriale komediowe. To znaczy wiadomo, że nie pokazują prawdziwego życia. Są dla smutnych, zmęczonych ludzi, którzy wracają z pracy i oglądają je, żeby nie czuć się kompletnie do dupy. Ale można by oczekiwać, że przynajmniej w kwestii zerwań pokażą trochę prawdy. Zdrowych zerwań w każdym razie. Rozumiem, mają ograniczone środki i muszą zatrzymać wszystkich członków obsady. Ale wśród bohaterów zawsze tworzą się pary, a kiedy zrywają, nikt nie znika ze scenariusza. Nie są już razem, ale pozostają częścią tej samej opowieści. I częścią paczki znajomych, choćby nie wiem co. To jest bardzo niezdrowe. I nie tak powinno wyglądać. Kiedy ludzie zrywają, powinni rozejść się w różne strony.

W powtarzaniu sobie w pamięci pewnych rzeczy jest pewne okrucieństwo, nawet jeśli są to rzeczy dobre. Kiedy przestajesz recytować słowa, one nadal odtwarzają się jak zaprogramowane, drążą dziurę w twoim mózgu.

Nie należy spotykać swoich bohaterów. 

Nie rozumiem, jak można w ten sposób oceniać innych. Na podstawie krótkiego filmiku, po jednym spojrzeniu na człowieka sprowadza się go do jednej jedynej cechy. (…) czasem się zastanawiam, czy przypadkiem nie jest tak skonstruowana większość ludzi: by na pierwszy rzut oka oceniać potencjał prokreacyjny drugiej osoby. Wydaje się to takie zwierzęce, powierzchowne. Ale również… istotne i konieczne. Taka podstawowa cecha każdego człowieka.

- Czy zastanawiasz się czasem, kiedy to się skończy?

- Kiedy co się skończy?

- Robienie beznadziejnych rzeczy w oczekiwaniu na te fajne. Kiedy one wreszcie nadejdą?

(…)

- Wydaje mi się, że teraz też dostajemy trochę fajnych rzeczy. Są częścią naszego życia, podobnie jak te niefajne. Wiesz, yin i yang.

Ludzie w dzisiejszych czasach uwielbiają snuć wizje nadchodzącej apokalipsy i rozważać różne wersje naszego ostatniego kresu: wojna nuklearna, epidemia zombie czy inwazja z kosmosu. Ja jednak sądzę, że nasz koniec nastąpi pewnego całkiem zwyczajnego dnia, kiedy wszyscy przestaną się nad tym, dlaczego osoby w ich otoczeniu zachowują się tak, a nie inaczej, kiedy wszyscy pozamykają się w swoich czterech ścianach i zgniją w samotności.

(…) lepiej być uczciwym niż szczęśliwym. Bo nawet jeśli początkowo jesteś szczęśliwa, to i tak w końcu będziesz musiała być wobec siebie uczciwa.

Ciekawe, czy mrówki znają się nawzajem, albo chociaż próbują poznać. Może nie muszą. Może nie są przywiązane do pojęcia „ja”. Może po prostu są sobą nawzajem.

Tylko nudni ludzie się nudzą.

„Jeśli chcesz być szczęśliwy, po prostu bądź”. Można go zrozumieć na dwa sposoby i gdybym znała języki słowiańskie, mogłabym przetłumaczyć oryginalny tekst i pozbyć się wszelkich wątpliwości. Ale nawet mi się podoba, że istnieją dwie możliwe interpretacje. Pierwsza, bardziej oczywista, wydaje mi się zbytnim uproszczeniem. Nie możesz uczynić się szczęśliwym. Szczęście to nie kwestia woli, ale uczuć, biologii i okoliczności, a także wielu innych czynników. Dlatego nie odczytuję tego cytatu w ten sposób. Oto moja interpretacja: jeśli chcesz szansy na szczęście, trwaj. Tak, życie potrafi dokopać, ale dopóki żyjesz, masz szansę na szczęście. Niektórzy powiedzieliby, że jest to czarna wizja życia, ja jednak dostrzegam tu nadzieję. Kiedy skończyliśmy Nieszczęśliwe rodziny poczułam się tak, jakby w piersi została dziura, której nic już nigdy nie zapełni, Ale istnieje przecież nadzieja na nowy projekt, na kolejną przygodę. Nadzieja, by iść do przodu i robić wszystko jeszcze lepiej. Jedna rzecz z pewnością sprawiła, że poczułam się szczęśliwsza: uczciwość. Jak zauważył George, to dobry pomysł na życie. Dzisiaj jestem ze sobą bardziej szczera niż kiedykolwiek dotąd. I to uczucie bardzo mi się podoba – świadomość, że znam samą siebie i że zna mnie ktoś jeszcze.

Czy to nie zabawne, że czasem coś bardzo długo traktuje się poważnie, aż pewnego dnia przestaje? Pewnego dnia staje się żartem. Pewnego dnia możesz się z tego śmiać i nie czuć żadnego dyskomfortu. Bezbolesna wesołość.

Premiera już 17 sierpnia!