Najlepsze cytaty z książki "Origin" Jennifer L. Armentrout

Po udanej, lecz katastrofalnej w skutkach wyprawie do Mount Weather, będzie musiał zmierzyć się z brutalnym faktem. Katy już nie ma. Została porwana. Odnalezienie jej staje się jego głównym celem. Czy pozbędzie się każdego, kto stanie mu na drodze? Bez problemu. Czy zrówna z ziemią cały świat, by ją odnaleźć? Bardzo chętnie. Czy zdemaskuje kosmitów? Z przyjemnością.

Katy musi tylko przeżyć.

Wśród wrogów, by się wydostać, Katy musi się przystosować. W końcu nie wszystkie słowa grupy Daedalus brzmią jak szaleństwo. Mimo to, ich cele są przerażające, a wszystko, co mówią, jest bardzo niepokojące. Kto tak naprawdę jest zły? Daedalus? Ludzie? Czy Luksjanie?

Razem stawią czoła wszystkiemu.

Jednak najbardziej niebezpiecznym wrogiem jest ten, kogo znali od zawsze. Gdy prawda wyjdzie na jaw, po której stronie się opowiedzą?

 

Recenzja Obsydianu 
Recenzja Onyksu 
Recenzja Opalu 
Recenzja Originu
Cytaty z Obsydianu
Cytaty z Onyksu 
Cytaty z Opalu

Czasami słowa były takie banalne. Potrafiły być potężne, ale w tak wyjątkowych sytuacjach jak ta słowa nic nie znaczyły.

Nigdy nikogo do końca nie poznasz.

Naprawdę nie miałem słów na to, jak jej życie się zmieniło. Nic, co bym powiedział, nie poprawiłby sytuacji. To jak powiedzenie komuś, kto stracił ukochaną osobę, że ta jest teraz w lepszym miejscu. To bezcelowe. Nikt nie chciał tego słyszeć. Niczego to nie zmieniało, żal nie odchodził i nadal nie było wiadomo, dlaczego to się stało.

- Mnie trudniej zabić.
- Właściwie... - Luc przeciągnął słowo. - Mnie najtrudniej zabić.
- Masz syndrom płatka śniegu. Znowu czujesz się wyjątkowy - wymamrotał Daemon.

To zabawne, że do takich wniosków dochodzi się najczęściej na końcu, gdy sytuacja jest najgorsza. Gdy twoje uczucia są najsilniejsze, nie powiesz o tym na głos, nie zrobisz tego, co trzeba. Dopiero po fakcie, gdy jest już za późno, zauważa się, co trzeba było zrobić lub powiedzieć.

- Myśleliście, że możecie mnie powstrzymać? Spalę cały świat, by ją uratować.

- Jestem Dee Black. Siostra tego dupka, znanego jako Daemon. - Uśmiechnęła się szeroko. - Ale to już pewnie wiesz.
- Że jest dupkiem i że jest twoim bratem?
- Jestem też bratem, który skopie ci dupę, jeśli zaraz nie puścisz ręki mojej siostry.
- Ignoruj go, on po prostu nie umie się zachowywać w towarzystwie.

- Hej, ludzie! - powiedział wesoło. - Przyniosłem pączki.
- Dobry Boże, prawie dostałam przez ciebie zawału.
- Jestem całkiem pewny, że zamknąłem drzwi - warknął Daemon.
- A ja jestem całkiem pewny, że po prostu sam się wpuściłem. Hej, Katy!
- Hej, Luc...
- Patrz, co mam. - Wyjął z torby koszulkę z napisem o pozaziemskiej autostradzie. - Teraz będziemy jak bliźniaki.

A więc czas zaprezentować światu naszą pozaziemską wspaniałość!

- Powiedz to - wyszeptałam.

Przesunął ręką po moim kręgosłupie, od czego dostałam dreszczy.

- Co, Kotek?

- Wiesz.

Przesunął podbródkiem po moich włosach.

- Kocham... Mój samochód, Dolly. - Uśmiechnęłam się lekko.

- To nie to.

- Och - wyszeptał niewinnie. - Wiem. Kocham program Ghost Investigators.

- Ale z ciebie kretyn. - Zaśmiał się.

- A mimo to mnie kochasz.

- Tak. - Pocałowałam go w ramię. Po chwili poczułam, jak jego serce przyspiesza. Moje dopasowało się do tego rytmu.

- Kocham cię - powiedział niskim głosem. - Kocham cię najbardziej na świecie.

- Chcę się z tobą ożenić, bo cię kocham, Kat. I zawsze będę. To się nie zmieni dzisiaj czy za dwa tygodnie. Będę w tobie tak samo zakochany za dwadzieścia lat, jak jestem dzisiaj.

Dzisiaj jest też równy rok odkąd założyłam bloga. Cieszę się, że już tak długo ze mną jesteście i oby tak dalej! ;)