Najlepsze cytaty z książki "After. Bez siebie nie przetrwamy" Anny Todd

Związek Tessy i Hardina przeszedł wiele prób, ale po każdej z nich uczucie między nimi było coraz mocniejsze.

Wszystko się zmienia, gdy Hardin odkrywa coraz bardziej mroczną przeszłość swojej rodziny. To dla niego cios nie do zniesienia. W rozpaczy posuwa się do czegoś, czego Tessa nie jest w stanie mu wybaczyć. Dziewczyna zaczyna rozumieć, że chociaż kocha Hardina ponad wszystko, nie może z nim zostać.

Czy tak ma wyglądać koniec ich miłości? Czy Hardin będzie chciał zawalczyć o związek z Tessą, a przede wszystkim – o samego siebie?

Recenzja After. Płomień pod moją skórą

Cytaty z After. Płomień pod moją skórą

Recenzja After. Już nie wiem, kim bez ciebie jestem

Cytaty z After. Już nie wiem, kim bez ciebie jestem

Recenzja After. Ocal mnie

Cytaty z After. Ocal mnie

Recenzja After. Bez siebie nie przetrwamy

Nie da się zrozumieć, jakie to szczęście móc spędzić życie z drugą połową swojej duszy, dopóki nie musi się spędzić życia bez niej.

A właśnie to się robi, gdy się kogoś kocha: walczy się o niego i goni się go, kiedy się wie, że nas potrzebuje. Pomaga mu się toczyć walkę z samym sobą i nigdy nie zostawia, nawet jeśli sam już spisał się na straty...

W taki właśnie sposób działa świat: jeśli chcesz czegoś wystarczająco mocno, zostaje ci odebrane i trzymane poza twoim zasięgiem.

To właśnie my. Właśnie tacy jesteśmy.

-Właśnie, że mówisz to, co trzeba, zawsze tak było. Po prostu wcześniej nie potrafiłem cię usłyszeć.

To naprawdę ironia losu, że mężczyzna, który nienawidzi świata, jest przez niego tak kochany.

Odebrałem solidną lekcję i nauczyłem się, że życie nie musi być bitwą. Czasami pada się ofiarą beznadziejnego rozdania, a czasem coś się spieprzy po drodze, ale zawsze jest nadzieja. Zawsze jest kolejny dzień, zawsze można naprawić to, co się spieprzyło, i wynagrodzić to ludziom, których się zraniło, i zawsze jest ktoś, kto nas kocha, nawet jeśli czujemy się całkowicie osamotnieni i po prostu dryfujemy w oczekiwaniu na następne rozczarowanie. Zawsze czeka na nas coś lepszego.

Czuję naraz nic i wszystko, i to najgorsze uczucie, jakiego kiedykolwiek doznałam.

Romantyzm jest przereklamowany, realizm jest na topie.

Kocham go, zawsze będę kochała tego mężczyznę, lecz mam już dość. Nie dam rady dalej stanowić paliwa dla jego ognia, kiedy on wciąż wraca z kolejnymi wiadrami wody, by go ugasić.

Niemożliwe jest zmienić ludzi, którzy już zdecydowali kim są. Nie można ich wystarczająco mocno wspierać, żeby zmienić ich niskie oczekiwania w stosunku do samych siebie, i nie można ich wystarczająco mocno kochać, by stłumić nienawiść, którą do siebie czują. To walka bez szans na zwycięstwo i wreszcie po całym tym czasie jestem gotowa się poddać.

- Wciąż możemy, możemy przetrwać! - wykrztusza z siebie.
- Właśnie o to chodzi, Hardin, ja nie chcę musieć przetrwać. Chcę żyć.

Była moja kotwicą, moim pocieszeniem w nocy zwalczała za mnie moje demony, gdy byłem zbyt słaby, zbyt zajęty użalaniem się nad sobą, żeby pomóc jej toczyć z nimi bój. Była na miejscu z tarczą w dłoni i walczyła z każdym obrazem, który zagrażał mojemu pojebanemu umysłowi. Samodzielnie nosiła to brzemię i to ją w końcu złamało.

Mam wrażenie, że moja głowa jest liczącą dwa tysiące stron książką pełną głębokich myśli, bezsensownej gadaniny i gówno wartych pytań, na które nie znam odpowiedzi.

Gdy kogoś kochasz, nie pozwalasz mu zniszczyć samego siebie razem z innymi, nie pozwalasz mu wciągnąć się w błoto. Próbujesz mu pomagać, ratować go, ale jeśli okazuje się, że twoja miłość jest jednostronna lub egoistyczna, a ty nadal próbujesz, jesteś głupcem.

Karma wciąż sobie ze mną pogrywa i zgodnie ze swoją reputacją suki ciągle ze mnie kpi.

Najgorsze jest to, że „okej” to bardzo daleko od szczęścia. „Okej” to szara strefa pośrodku, w której budzisz się codziennie i żyjesz dalej, a nawet często śmiejesz się i uśmiechasz, ale „okej” to nie szczęście. „Okej” to nie czekanie na każdą kolejną sekundę dnia, „okej” to nie życie pełnią życia. Większość ludzi zgadza się na „okej”, łącznie ze mną, i udajemy, że „okej” jest w porządku, choć tak naprawdę go nienawidzimy i spędzamy większość czasu, chcąc się wyrwać z bycia „okej”.

Mam wrażenie, że tonę i trudno mi się utrzymać na powierzchni, zwłaszcza kiedy walczę z falami nie po to, by uratować siebie, tylko jego.

Każdy aspekt mojego życia wydaje się cyklem, błędnym kołem, które za każdym razem, gdy historia się powtarza, zabiera cząstkę mnie.

Nasze ruchy nie są przemyślane prowadzi nas czyste pożądanie. Jestem ogniem, a ona jest cholerną benzyną i nie ma żadnego sygnału, żebyśmy mieli się zatrzymać albo zwolnić, zanim coś eksploduje. Będę wtedy czekał, gotów walczyć dla niej z płomieniami, zapewniając jej bezpieczeństwo, by nie została przeze mnie znów sparzona.

Nic mi już nie zostało, Hardin. Nie mam już nic, co mogłabym ci dać. Zabrałeś już wszystko; przykro mi, ale nic więcej nie zostało.

Nic nie boli bardziej niż to, że nic nie boli - to, że nie ma to sensu, a jednocześnie jest doskonale sensowne, przekonuje mnie, że tracę mój pieprzony rozum. I w gruncie rzeczy mi to odpowiada.

Ból nie zna ani odrobiny litości – ból odbierze należny sobie funt ciała, co do grama. Nie zatrzyma się, dopóki nie zostanie z ciebie tylko łuszcząca się skorupa tego, kim byłeś. oparzenie zdrady i ukłucie odrzucenia bolą, ale to nic w porównaniu z cierpieniem spowodowanym pustką. Nic nie boli bardziej niż to, że nic nie boli – to, że nie ma to sensu, a jednocześnie jest doskonale sensowne, przekonuje mnie, że tracę mój pieprzony rozum.

Myślę, że właśnie tak jest ze zdradami: nie mają uprzedzeń i żerują na tych, którzy ani ich się nie spodziewają, ani na nie nie zasługują.

Niełatwo odejść od kogoś, kto trafił do każdej komórki mojego ciała, przejął kontrolę nad każdą moją myślą i był odpowiedzialny za najlepsze i najgorsze uczucia, jakich kiedykolwiek doznałam.

Sprawia, że się śmieję, równie często jak to, że płaczę, i na nowo pozwala mi czuć, choć byłam przekonana, że jestem skazana na pustkę.

Widziałem jak ta wydrążona w środku, smutna dziewczyna uśmiechnęła się do tego smutnego chłopca, który kocha ją całą swoją złamaną duszą.

Nicość szybko wdziera się z powrotem we mnie, zatrzymując się tuż pod mostkiem i rozbijając tam obozowisko, w najgłębszym i najbardziej pustym miejscu.

Kłócenie się było lepsze niż obojętność; krzyki były lepsze niż cisza.

Nikt, nawet wątpiąca część mnie, nie może sprawić, że będę się czuła źle z powodu mojej namiętnej miłości i desperackiej nadziei, że może mnie spotkać uczucie, o którym czytałam w powieściach.

Smutek to nic złego, ale jeśli pozwolisz mu kontrolować swoje życie, nigdy go nie będziesz miała.

Czas płynie dziwnie, gdy jest się w piekle.

Jak można się spodziewać, że ktokolwiek wybierze, co będzie robił przez całe życie, kiedy dopiero je zaczyna?

Niekiedy gniew pozwala nam dotrzeć do tego, co naprawdę czujemy.