Najlepsze cytaty z książki "Królewska klatka" Victorii Aveyard

Trzeci tom bestsellerowej serii „Czerwona Królowa”.

Mare jest pilnie strzeżonym więźniem zdanym na łaskę i niełaskę Mavena. Dręczą ją wspomnienia własnych błędów, a działanie Cichego Kamienia pozbawia ją mocy. Buntowniczka staje się dziewczyną bez błyskawic. Jednak i Maven otoczony jest wrogami. Z trudem utrzymuje kontrolę nad krajem oraz swoim więźniem. Mare czuje, że mimo nienawiści, którą żywi do Mavena, jest on prawdopodobnie jej jedyną szansą na przeżycie, zwłaszcza że Evangeline dąży do jak najszybszej egzekucji Czerwonej Królowej. Tymczasem Nowi i Czerwoni przygotowują się do wojny, bo nie chcą już dłużej pozostawać w ukryciu. Jest z nimi książę Cal, którego nic nie powstrzyma przed ratowaniem Mare.

Kto rozświetli drogę buntowników, jeśli dziewczyna od błyskawic straci swoją moc? Już wkrótce ogień ogarnie wszystko i spali bezpowrotnie Nortę, jaką Mare znała.

Recenzja Czerwonej królowej

Cytaty z Czerwonej królowej
Recenzja Szklanego miecza

Cytaty ze Szklanego miecza

Recenzja Królewskiej klatki

Recenzja Przeklętej korony

Nadzieja w sytuacji, gdy nie ma na nią miejsca, jest okrucieństwem.

Łzy wyżerają mi na policzkach słone ślady i nienawidzę się za to, że płaczę. Patrzyłam, jak umierają niezliczone tłumy ludzi i wielu z nich sama zabiłam. Jak mogę ronić nad nim łzy? Nad tym jednym człowiekiem, który stoi przede mną żywy?

„Nie wybrani przez boga, tylko przez niego przeklęci”. Tacy właśnie wszyscy jesteśmy.

Sądziłam, że wiem, jakie to uczucie mieć złamane serce. Sądziłam, że to właśnie zrobił mi Maven, kiedy wstał, pozostawiając mnie na kolanach. Kiedy powiedział mi, że wszystko, co o nim myślałam, to kłamstwo. 

Ale wtedy wydawało mi się, że go kocham. Teraz wiem, że nie miałam pojęcia, czym jest miłość. Ani jakie to uczucie mieć nawet odrobinę pęknięte serce. To stać przed człowiekiem, który jest całym twoim światem, 

i dowiedzieć się, że nie wystarczasz. Że cię nie wybiera. Jesteś cieniem osoby, która jest twoim słońcem.

Błędów nie da się wymazać, zapomnieć czy zignorować. Ale można nanieść poprawki w teraźniejszości. 

Kiedy byłam więziona w pałacu, dowiedziałam się, że matka stworzyła potwora, jakim jest Maven. Nic nie jest w stanie zmienić ani jego, ani tego, co zrobił. Ale Cal też jest czyimś dziełem. Każdego z nas stworzył ktoś inny i każdy z nas ma stalową nić, której nikt i nic nie jest w stanie przeciąć.

Czasem strach może być czymś dobrym, Cam. Nie pozwala ci zapomnieć. A strach, który w sobie nosisz, szacunek wobec swojej zabójczej mocy, to według mnie też umiejętność.

Myślałam, że będzie inaczej. Myślałam, że będę się inaczej czuć. Dotyk Cala nie wymazał dotyku Mavena. Moje wspomnienia nadal są obecne i bolą tak samo jak wczoraj. I choć bardzo się staram, nie zapomniałam o przepaści, jaka nas dzieli. Żadna miłość nie jest w stanie wymazać jego wad, tak jak nic nie jest w stanie wymazać moich.

W kręgu rodziny prościej przyjąć i wybaczyć komuś słabość. Ale nie jeśli na szali leży wojna i ludzkie życie.

Kiedyś narzekałam na to, że moja rodzina mnie nie zna, nie rozumie tego, kim się stałam. Miałam się za odsuniętą na bok, samotną, odizolowaną. Nie mogłam się bardziej mylić. Teraz jestem mądrzejsza. Wiem, kim jestem. Jestem Mare Barrow. Nie Mareeną, nie dziewczyną od błyskawic. Mare.

Potwory są najbardziej niebezpieczne gdy się boją.

W więzieniu Mavena popadłam w rozpacz. Marniałam. Odliczałam dni do końca i marzyłam o tym, by wreszcie nastąpił. Nieważne jaki. Ale miałam nadzieję, że coś się wydarzy. Głupią, pozbawioną logiki nadzieję. Czasem to był pojedynczy płomyczek, czasem wielki ogień. To też wydawało się niemożliwe. Tak samo jak droga przede mną, nie wojnę i rewolucję. W ciągu najbliższych dni wszyscy możemy umrzeć. Wszyscy możemy zostać zdradzeni. Albo… możemy wygrać.

Nikt nie rodzi się potworem, potworami się stajemy. Tak było w przypadku Mavena. Kto wie, kim tak naprawdę miał być?

- Ci, którzy wiedzą, jak jest w ciemnościach, zrobią wszystko, by pozostać w świetle.

- Nie zachowuj się tak, jak byśmy tyli tacy sami.

- Tacy sami? Nie. – Kręci głową. – Ale być może… równi sobie.

Czas nie zawsze leczy rany. Niekiedy jedynie je pogłębia.

Ta moc mnie przeraża. Sprawia, że zaczynam się zastanawiać, kim mogłabym się stać. Myślę o Mare, o tym, jak się miotała i na zmianę wpadała to we wściekłość, to w otępienie. Czy właśnie taka jest cena za nasze umiejętności? Czy zostaliśmy skazani na wybór: albo będziemy kukłami pozbawionymi uczuć, albo staniemy się potworami?

Ci, którzy wiedzą, jak jest w ciemnościach, zrobią wszystko, by pozostać w świetle.

Zastanawiam się, czy śni mu się po nocach próba zamachu. Czy dręczą go koszmary o matce, która zginęła z mojej ręki. O ojcu, który zginął z jego ręki. O bracie, który został wygnany, ale cały czas jest dla niego zagrożeniem. Zabawne, Maven nazywał siebie cieniem Cala, ale teraz to Cal stał się cieniem, upiorem wyglądającym z każdego zakątka królestwa, które balansuje na krawędzi.

Każdego z nas stworzył ktoś inny i każdy z nas ma stalową nić, której nikt i nic nie jest w stanie przeciąć.